Veña que xa podedes comentar!
---------------------------------------------
Novas "mecanografías, a ver se adiviñamos de que libro sairon:Carlos mecanografiou:
Pasou a festa do Carme sin que eu poidese ir ó souto.Xa estou
afeito a quedarme na casa,coma unha cárcere.O que máis me doi é que a ninguén
lle importe de min.O loito por meu tío Braulio semella un adibal que me
atafega.
Pola mañán fun á misa
coa madriña.Quixen negarme pero ella colleu un baloco e arremeteteume coel.Non
me puiden rispar.A madriña de cote me fala do inferno,onde disque hai fornos
que non se apagan endexamáis,e rodas de coitelos que pasan tallando arreo,nas
almas da xente ruín que vai para alí.Alporízase cando lle reprico ríndome desas
historias de meter medo.Pónse coma unha denosiña.Todos os domingos acontece o
mesmo.Parece coma se os pais e os padriños dun nascesen para levarnos a onde
non queremos.EU nunca teño ganas de ir á misa,nin rezar o rosario pola
noite.Pero arre dos demos que debo facelo.
Noa mecanografiou:
Apoyó la cabeza en un hombro del perro, y Príncipe se quedo
muy quieto, muy feliz. La perrera era cálida y silenciosa. ¡No te quedes
dormido, Donald! Se te cierran los ojos. ¡Despierta, Donald, alguien se acerca!
¡¡Despierta!!
Miguel mecanografiou:
Papá non quería mercarme unha bici .Sempre estaba a dicir que os menos son moi
imprudentes é que queren facer acrobacias e que rompen as suas bicis e que se
mancan. Eu dicíalle a papá que ía ser prudente, e despois choraba, e logo
amoucábame e dicía que ía marchar da casa e, por fin, papá dixo que mercaría
unha bici se estaba entre os dez primeiros no exame de matemáticas, por iso
estaba tan ledo onte, ao volver da escola, porque era décimo no exame. Papá,
cando o soubo, abriu moito os ollos e dixo:
-Moi ben, moi
ben.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------
Llovía sin parar, y el bosque estaba
tan oscuro que casi no se veía dónde pisaba. Miró hacia el cielo. No vio la
luna ni las estrellas, solo las copas de unos árboles que parecían pinos, pero
no lo eran. Las ramas estaban demasiado altas, los troncos eran demasiado
anchos. Eran araucarias. Lo sabía porque llevaba toda la vida estudiándolas,
aunque nunca había visto unas tan grandes. Era una pena que no pudiera pararse
a examinarlas.
Jaime mecanografiou:
En
un agujero en el suelo vivía un hobbit. No un agujero húmedo, sucio, repugnante,
con restos de gústanos y olor a fango, ni tampoco un agujero seco, desnudo y
arenoso, sin nada en que sentarse o que comer: era un agujero-hobbit, y eso
significa comodidad. Tenía una puerta redonda, perfecta como un ojo de buey,
pintada de verde, con una manilla de bronce dorada y brillante, justo en el
medio.
Noa mecanografiou:
Al llegar a la perrera escucharon los
ladridos, aullidos, cacareos y gorgoritos de decenas de animales. Había un par
de cámaras de seguridad en la entrada, pero la puerta estaba abierta. Así que
los hermanos entraron en el recinto. Una chica con rastras en el pelo y sonrisa
amigable le salió al paso.
A miña,¡vaia¡,a nosa gata chámase Lúa.Primeiro iamos chamarlle Nube Gris porque ten o pelo moi suave e moi gris.Así coma as nubes cando tapan o azul que hai no ceo,e as cousas brillan menos,e mamá gaña máis cartos.A Branca non lle gustaba demasiado. -A min paréceme un nome moi grande-dixo ela. -¿Entón como lle poñemos?-preguntei eu. -Podemos chamarlle Lúa.A lúa sae de noite e ós gatos gústalles pasear cando hai lúa.
O que mecanografióu Carlos é do libro "O misterio dos fillos de Lúa". Recoméndoos o libro xa que é moi entretido.
ResponderEliminarMoi benl, Jaime! A min tamén me gustou moito ese libro.
EliminarO relato de Jaime dá poucas pistas, pero creo que pertenece a la colección del Hobbit.
ResponderEliminaricxacto!
ResponderEliminarfai pouco merquei o libro de " O misterio dos fillos de Lúa e estoua leerlo.
ResponderEliminaro de guille é de "jurasico total "
ResponderEliminar